Αγαπητή δήμαρχε

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

«Σε συγκλονίζει όχι η πράξη καθ'αυτή, η σκέψη ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι, που μπορούν έτσι ψυχρά, αποφασισμένα, να σκοτώσουν κάποιους άλλους ανθρώπους. Πρέπει να υπάρχει κάποια φοβερή σύγχυση στο μυαλό τους. Τρικυμία!»

Εκεί το είχα αφήσει. Στη φράση του Θανάση Βαλτινού που με τάραξε. Όχι επειδή υπάρχουν νέοι που σκοτώνουν. Ο θάνατος μάλλον είναι το αποτέλεσμα. Από που ξεκινάνε όμως όλα αυτά; Γιατί ο κόσμος, ο νέος κόσμος, είναι τόσο άγριος; Γνωρίζοντας πολλά τέρατα που επαλήθευαν τον κανόνα, τα παράτησα. Μάλλον έτσι θα είναι από εδώ και πέρα και πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτή τη ζούγκλα. Δεν υπήρχε λόγος να γράφω για συναισθήματα, ελπίδες και έρωτες. Άλλωστε τα πιο πολυδιαβασμένα ήταν αυτά της κατάθλιψης και της απογοήτευσης. Όταν ο Πάνος μου μίλησε για αυτό το βήμα, απογοητεύτηκα αναρωτώμενη αν όντως έχω γνωρίσει κάποιον στη ζωή μου που έχει κάτι να μου πει. Κάτι ανατρεπτικό και την ίδια στιγμή φυσικό για τον ίδιο και τις νόρμες μιας εποχής που όλα ήταν αληθινά. Ένας μου ήρθε στο μυαλό. 

Από τη πρώτη στιγμή που τον γνώρισα μύριζε καλοσύνη. Πάντα με ένα χαμόγελο. Φαινόταν κουλτουριάρης από μακριά. Φοιτητής λογοτεχνίας με όνειρο να γίνει δημοσιογράφος. Όχι απλός δημοσιογράφος. Η φωνή των μεταναστών. Με σκοπό να ζήσει στην Αφρική για να βοηθάει τις μάνες που χάνουν τα παιδιά τους για ένα καλύτερο μέλλον. Τον συνάντησα σπίτι του και για πρώτη φορά, σε ένα χώρο όπου συνήθως απλώναμε τις κακές συνήθειες του Erasmus lifestyle, μιλήσαμε για το πόσο αγαπάει να περνάει τις ώρες του βοηθώντας τους μετανάστες της πόλης του. 

Όλες οι ιστορίες που μου διηγήθηκε - με ονόματα που δυστυχώς δε συγκράτησα, εκτός από ένα Μπασίρ, μάλλον τον αγαπημένο του φίλο -  μου φαίνονταν απόκοσμες. Δεν είχα δει ποτέ άνθρωπο να λάμπει από χαρά, περιγράφοντας το τρόπο που κοιμάται ένας άστεγος μετανάστης στο κρεβάτι του μετά από μήνες που τους πέρασε σε παγκάκια παρέα με αρουραίους. Ταυτόχρονα, δεν είχα ξαναδεί και τέτοιο σκοτάδι από το παράπονο του που οι φίλοι του δεν έχουν πια σπίτι, φαγητό και φροντίδα επειδή το κράτος πιστεύει ότι είναι παράνομο να εκμεταλλεύεσαι εγκαταλελειμμένα κτίρια για να εξασφαλίσεις τις βασικές ανάγκες κάποιων ανθρώπων. Το παράπονο αυτό λοιπόν, έγινε οργή την οποία ο Francesco εξέφρασε με ένα γράμμα στη δήμαρχο στέλνοντάς το σε όλες τις εφημερίδες της περιοχής του. 

"Αγαπητή δήμαρχε, 

Είμαι ένα αγόρι 21 χρόνων. Αυτή τη στιγμή σπουδάζω στην Ancona και έχω επιστρέψει για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Την επομένη μέρα της επιστροφής μου έμαθα τα νέα για την απασχόληση του πρώην σχολείου Regina Margherita. Παρόλο που δε συμμετέχω επίσημα στην ομάδα αυτή , ανάμεσα στους οργανωτές, αυτές τις μέρες ήμουν παρών στο "Casa de ni'altri" (το σπίτι μας, το σπίτι όλων). Έφερνα αλληλεγγύη : μπλούζες, κουβέρτες, φαγητό και μερικά χαμόγελα.

  Σοκαρίστηκα κυριολεκτικά από όσα διάβασα στις καθημερινές τοπικές εφημερίδες. Οι δηλώσεις (άρθρα και διάφορες δημοσιεύσεις) να κριτικάρουν τους οργανωτές του κατειλημμένου κτιρίου και να τονίζουν τη φαυλότητα της παρανομίας του. Στο σπίτι αυτό έμεναν 50 άνθρωποι, κάτοικοι της Ancona πια αφού τράνταζαν το έδαφος με τη παρουσία τους. Το να εξασφαλίζεις δικαιώματα ειναι συχνά ένα πρόβλημα, ειδικά και δυστυχώς όταν οι πρωταγωνιστές είναι ως επι το πλείστον μετανάστες που συχνά θεωρούνται ως μια διαφορετική ανθρωπότητα απο τη  δική μας. Αυτό που μπορώ να σας συμβουλέψω, αν μου επιτρέπεται, είναι να πάτε και να δείτε με τα μάτια σας τι συμβαίνει και πως λειτουργεί. Η ευγένεια και η αλληλεγγύη είναι αξίες που χτίζονται καθημερινά εκεί με τη συμμετοχή όλων, Ιταλών και μη. Δεν είναι δίκαιο να είσαι αλληλέγγυος; Δηλαδή πρέπει να είμαστε ανταγωνιστικοί; Να χρησιμοποιούμε τις δυνατότητες και ικανότητες μας για να εξουδετερώσουμε τους άλλους; 

 Η ικανοποίηση του να δίνεις χείρα βοηθείας σε αυτούς που το έχουν ανάγκη είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο αγαθό. Γνωρίζω ότι έχετε μεγάλες πολιτικές δυσκολίες να έρθετε σε επαφή με τη πραγματικότητα, γι'αυτό το λόγο σας καλώ να πάτε και να δείτε τι συμβαίνει πριν να κρίνετε. Σας συμβουλεύω να σταματήσετε και να μιλήσετε με τους ανθρώπους που φροντίζουν τους μετανάστες και να ακούσετε μερικές από τις ιστορίες τους. Το κόμμα σας θα πρέπει να είναι ευνοϊκό προς την ενοποίηση και να εγγυάται δικαιώματα για όλους. Μέσα στο "σπίτι" θα βρείτε ατελείωτες διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές, διαφορετικές γλώσσες ακόμα και διαφορετικά χρώματα δέρματος. Παρά το αρχικό αυτό εμπόδιο που μπορεί να μας διαχωρίζει, είμαι σίγουρος ότι εν μέσω του διαλόγου και της αυτοδιαχείρισης θα καταφέρετε απροσδόκητους στόχους. Πέραν του προβλήματος της άμεσης στέγασης, πρέπει να λάβετε υπόψιν αυτή την ιδιαιτερότητα. Δε μπορείτε να καταλάβετε ότι εξασφαλίζοντας τα δικαιώματα και τις βασικές ανάγκες όλων, μεταναστών ή μη, θα δημιουργήσετε μια πραγματικά ενοποιημένη κοινωνία; Μια κοινωνία στην οποία ο ρατσισμός και η ξενοφοβία θα απορρίπτονται και θα διαγράφονται. Μια ονειρεμένη πόλη που προστατεύει τα δικαιώματα ΌΛΩΝ των πολιτών της . Όπου ο καθένας θα έχει μια στέγη για να μπορεί να ξεκουραστεί και δε θα αισθάνεται εξωγήινος. Με το να εξασφαλίζετε δικαιώματα, θα αρχίσετε σταδιακά να χτίζετε τις προσωπικότητες όχι μόνο αυτών αλλά και τις δικές σας. Χωρίς την ανάλογη εγγύηση, οι ζωές θα συνθλίβονται κάτω από το βάρος μιας αναπόφευκτης ατυχίας.

Σας εύχομαι ένα ευτυχισμένο 2014, 

Francesco Mazzanti"

(Αξίζει να αναφερθεί ότι το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί το πρωτότυπο του Francesco. Στις εφημερίδες, δημοσιεύτηκε το ίδιο αλλά με τη διάφορα ότι οι δημοσιογράφοι, προσέθεσαν μια φράση της δημάρχου της Ancona, Valeria Mancinelli του κεντροαριστερού Δημοκρατικού κόμματος, στην οποία αποκαλούσε ψευτοεπαναστάτες όσους ασχολούνται με αυτή την οργάνωση.) 

Και κάπου εκεί, ένιωσα αυτή τη σύγχυση που περιέγραψε ο κύριος Βαλτινός. Ήμουν περήφανη που τελικά κάνω παρέα με έναν πάνω από όλα άνθρωπο, που όχι μόνο έχει κάτι να μου πει αλλά το δείχνει και καθημερινά με τις πράξεις του, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν πόσοι νέοι στη χώρα μου, μαζί και εγώ, διστάζουμε να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας νομίζοντας ότι η θλίψη μας μολις τον βλέπουμε να αργοπεθαίνει στους δρόμους μπορεί να αλλάξει την κατάσταση του. Δε μπορώ πόσο μάλλον να περιγράψω την απογοήτευσή μου που υπάρχουν άλλοι που τον μισούν θανάσιμα. Ναι, θα πρεπει να ντρεπόμαστε κάθε φορά που συναντάμε αυτούς που τη θλίψη και την ιδέα την κάνουν πράξη άμεσα, χωρίς να προηγείται κάποια διαδήλωση και χωρίς να ζητάται κάποια ανταμοιβή. Έτσι, σε μια στιγμή, αυτή η άγρια ζωή μου έγινε "La vita e bella".